H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα FIATάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...
Ναι....όταν μεγαλώναμε, επαρχία δεκαετία του 70, τα πράγματα ήταν πραγματικά ανθρώπινα... γυρίζαμε ματωμένοι στο σπίτι και οι μανάδες μας αντί να μας τρέχουν για μπεταντίν, στους γιατρούς κλπ κλπ μας έδιναν και ένα χέρι ξύλο γιατί λερώσαμε τα ρούχα....όταν χτυπάγαμε για να σταματήσει το αίμα ρίχναμε στην πληγή χώμα....παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους σε τετραγωνικά χιλιόμετρα και γυρίζαμε από χωράφι σε χωράφι πηδώντας αγκαθωτά συρματοπλέγματα... παίζαμε πετροπόλεμο και πάντα ο φόβος ήταν μη γυρίσουμε πολύ χτυπημένοι στο σπίτι γιατί ποιος ακούει τη μάνα....κατεβαίναμε στα αρδευτικά αυλάκια στα οποία είχαν πνιγεί πολλοί άνθρωποι και περνάγαμε από τη μια πλευρά στην άλλη πάνω σε μια σωλήνα ποτίσματος.... μαζεύαμε φίδια, βατράχια, σαύρες από τους βούρκους....παίζαμε σε σκουπιδότοπους γιατί στα πολλά μπάζα και σκουπίδια είχε μέρος για κρυψώνες....κόβαμε καλάμια από τα λαγκάδια, τα ξύναμε και κάναμε μυτερά και μετά τα ρίχναμε ο ένας εναντίον του άλλου γιατί παίζαμε τη μάχη του Μαραθώνα και τις Θερμοπύλες.....σκαρφαλώναμε στα δέντρα και μετά πηδάγαμε από την κορφή κάτω για να δούμε ποιος είναι δειλός.... και παρ' όλα αυτά ούτε μολύνσεις είχαμε, ούτε τίποτα....
Τελικά είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που είμαστε παιδιά σε μια χώρα υπό ανάπτυξη....
Να συμπληρώσω ότι εμείς παίζαμε με μπίλιες κοκάλινες, γυάλινες και σιδερένιες, τινάζαμε με δυναμιτάκια κουτιά και μπουκάλια και ότι άλλο βρίσκαμε, χτυπούσαμε τα θυροτηλέφωνα και τρέχαμε να κρυφτούμε, ανταλλάσαμε μηνύματα στα θρανία και όχι με sms σε κινητά. Ακούγαμε ραδιόφωνο, κάναμε εκπομπές, αφιερώσεις και ξενύχτια δίπλα στο τραντζιστοράκι. Κάναμε πατίνια αυτοσχέδια και καβαλούσαμε ότι μπορούσε να κινηθεί σε κατηφόρα. Μετράμε τουλάχιστον 3 με 4 σημάδια στο κεφάλι μας και άλλα τόσα στο υπόλοιπο σώμα μας, που μας θυμίζουν τα ράμματα που κάναμε. Πίναμε χυμούς ροδάκινο που μας έδιναν στα σχολεία σε κονσέρβες. Τρώγαμε κάθε λογής γαριδάκι και γλύκισμα που υπήρχε στο κιλικίο του σχολείου. Άσε που όταν πηγαίναμε στο χωριό μας δε μας έψαχνε κανείς γιατί δεν υπήρχαν μεταμοσχεύσεις οργάνων και οι γείτονές μας δεινοπαθούσαν στη χώρα τους....
Δεν υπήρχαν καφετέριες για μας με φουσκωτές τσουλήθρες φουσκωτά κάστρα και καράβια, ηλεκτροκίνητα οχήματα και τραμπολίνο. Χοροπηδούσαμε στα κρεβάτια και αλίμονο αν σπάγαμε μια σανίδα κάτω από το στρώμα, που δεν ήταν από κοκκοφοίνικα και δεν είχε σουπλά από κάτω. Δεν ήταν ανοιγόμενο και πλενόμενο επίσης αλλά η μαμά το καθάριζε και το στέγνωνε στο μπαλκόνι αν τρώγαμε πολύ καρπούζι το καλοκαίρι ή από το φόβο μας σε κάποιο όνειρο το βρέχαμε....
Δεν είχαμε καθισματάκι στο αυτοκίνητο 0-3, 3-9, ... Καροτσάκι με καθισματάκι και πορτ μπεμπέ και υγραντήρα και ενδοσυνεννόηση και κάμερα να μας παρακολουθεί η μαμά στην κούνια μας.....
Και όταν τρώγαμε τη σφαλιάρα μας στο σχολείο ξέραμε ότι είχαμε κάνει κάτι κακό, χωρίς να απειλούμε να στείλουμε φυλακή το δάσκαλο ή τους γονείς μας. Και ανυσηχούσαμε και για την άλλη σφαλιάρα που θα τρώγαμε στο σπίτι αν μάθαιναν γι αυτή στο σχολείο. Οι γονείς μας έλεγαν μπράβο στο δάσκαλο που θέλει να μας κάνει σωστά παιδιά και δεν τον απειλούσαν με μηνύσεις. Δεν υπήρχαν διαφορετικοί από εμάς στο σχολείο παρά λίγο ψηλότεροι οι χοντρότεροι. Οι αθίγγανοι, οι μόνοι διαφορετικοί από εμάς ως τότε, απέφευγαν το εκπαιδευτικό μας σύστημα από προνοητικότητα ή άμυνα....
Πλέναμε το σκαραβαίο να μας αγοράσει ο μπαμπάς ένα παγωτό, βλέπετε δεν είχαμε πακιστανούς και πλυντήρια δεν υπήρχαν, μόνο κανένα πρατήριο θα έπλενε κάποιο αυτοκίνητο και βέβαια όχι σκαραβαίο (αμφιβάλλω αν έχει πλυθεί κανένας σκαραβαίος ποτέ σε πλυντήριο αυτοκινήτων
Blogger Comment
Facebook Comment